An interview with a talented violinist …. Miss Kushmita Biswakarma

Miss Kushmita Biswakarma. A 20-year-old Kalimpong girl, a talented violinist, doing her Violin course in western classical music at the University of Music in Nuremberg, Germany, she says :

“I went to Germany in 2004 when I was only 13. After spending three months there, I came back for a short break. On my return, I told Father McGuire(founder of Gandhi Ashram School who died in 2005) that I did not want to go back. But he asked me not to miss such an opportunity. I thought about it and decided to go back,” said Kushmita.

Apart from learning at the university, she plays for the Bavarian Youth Orchestra. At the annual programme of the Jesuits in Germany, she had played with young musicians from different countries like Argentina, Brazil and Paraguay. “Only best young musicians are allowed to take part in the programme called ‘Sound of the World’,”

Now here is some moment with her…….

You’re Name Please:

Kushmita Biswakarma

Where were you born?

Nassey Busty, Kalimpong

You’re D.O.B. Please:

26. September 1990

Your Father’s Name:

Balbahadur Biswakarma

Your Mother’s Name:

Narmaya Biswakarma

Where did you do your primary Schooling?

Gandhi Ashram School

And your higher studies:

St. Josephs Convent, Saptashree Gyanpeeth, Hauptschule Edling (Germany)

Presently what are you doing?

I am studying music in the music university in Nürnberg, Germany.

How old were you when you first handled your instrument?

I was five years old when I first held a violin in my hand.

Were your parents supporting towards your talent?

They were happy to see my talent towards music and of course they did everything to support me on my musical talent as well as studies for they themselves had no chance to go to school and learn read and write. When they came to know about Gandhi Ashram School which was founded by Fr. McGuire, they were so thankful to him for giving me (and my two younger sisters) a big chance for educational and musical career! Not only my parents but also I myself, and all the colleagues of Gandhi Ashram School are very thankful to Fr. McGuire for showing us the real world and the new language called music to communicate and fight against the poverty.

Who was your inspiration towards Violin?

I got this big inspiration towards violin through Sir Rudra Mani Biswakarma who supported and guided me in the field of music.

How proud you feel being a first Young lady to reach such a height?

Of course I feel proud to have faced so many challenges in life. It was my dream to be a good violinist and to reach the dreams we need to know how to differentiate between good and bad influences. I always tried to do good and in this case all my thankfulness goes to my parents, Fr. McGuire, the teachers, my guest family Klein, and my good friend Songkit Lepcha who was always there reminding me about my dream and giving me strength to follow it.

Any Incident you had in your entire life that makes you proud:

Leaving my family and friends back in Kalimpong, going abroad in an unknown country with completely different culture, language and mentality! The big step which i took at my young age makes me feel proud.

What are your interests beside Music?

I am very social oriented person and I love being with people. I like making new friends and learning from the experience which I make day to day. I like going to cinema and swimming!

How do you look our Biswakarma Samaj in today’s generation?

I find it great that the Samaj is there for the people coming from our caste. It gives us the proudest of being ourselves.

Some message to young talents from the hills of our society

Follow your dream and try to do everything for it as this is the big chance which you will not get twice in life! This is a big challenge in life which will make you proud to have reached so far! Never give up!

Any message to our samaj?

Thank you so much for an interview, I hope we can do more better for the society people no matter poor or rich, in heart we are all same!

An Interview with Dipesh Kalikotey….

You’re Name Please:

Dipesh Kalikotey

Where and when were you born?

I was born in Rousay Bazaar Kalimpong on 22^nd February 1988

Tell us about your parents:

I am the eldest son of my parents Nar Bahadur Kalikotey and Jai Maya Kalikotey. My father is a garage’s welder and mother did many odd jobs to support my education along with my siblings. They always supported me in all the hard times of our life. The courage and the commitment that they have shown for me is really commendable. In a sentence I’ll say I have got the best parents in the world.

Where did you do your schooling?

S.U.M.I Kalimpong

You’re High School?

S.U.M.I Kalimpong

What did you choose after +2?

I went for an engineering  course in Electronics and Communication Engineering

Why did you choose Electronics and Communication Engineering?

As per the growing trends ECE is the most versatile branch of Engineering. It is one of the most challenging branches of 21^st century as it is developing constantly in every second of the day. Besides, it was one of my favorites too. So, it was natural for me to choose this branch.

At present you one line status:

Working as a Programmer Analyst in Cognizant Kolkata branch.

As you was a student your achievements:

• In 2002 topped the sent-up examination and thereby got the Earl of Lytton’s Dux Prize from SUM Institution

• In 2003 passed Madhyamik Pariksha becoming the Sub-divisional topper of Kalimpong Sub-division and was awarded the P.R. Pradhan Merit Award

• In 2005 passed plus 2 becoming the Sub-divisional topper of Kalimpong Sub-division

• In 2005 appeared for the West Bengal Joint Entrance Examination and selected

• Joined Jalpaiguri Government Engineering College in the Department of Electronics and Communication, in the year 2005 and passed my B.Tech with a DGPA of 8.2 in the year 2009.

• Department topper in 5^th and 7^th semester of the course.

• Selected in Campus Recruitment Drive in a US based multi-national company Cognizant Technology Solutions with its Head Office in New York in the year 2008

• Did a course in Basic French Language.

How has Success affected you?

First and foremost success has given me confidence, then made me responsible and helped me to realize my priorities and helped me to set my goals. Precisely, it helped in my overall development to make me a responsible person in society and a responsible citizen to my nation.

You choose an IT as you career, how did your parents motivated in reaching your goal?

It is because of the motivation and support I have got from my parents I am able to reach my goal.

Parents always have a pivotal role to play for the success of their children and my parents were no exception to that.

Who would you thank in making your Career?

In my list of thanksgiving I would first like to thank the almighty, then my parents whose motivation was really commendable. I would like to thank my teachers who showed me the light in my journey of education. I would like to thank all the social organizations and individuals who helped me during my hard days and let me realize my dreams.

Society no doubt is a vital part of life…. How would you define this?

Indeed society is the vital part of life as it is bounded by functional interdependence and characterized by the social solidarity. And yes I am proud to be a part of our society which has shown such functional maturity in this age of globalization.

Any plans further?

If get chance I would like to go for higher studies.

Is there any message to the young Generation of our Society?

Open yourselves to challenges. Prepare yourself accordingly, work hard and try to excel in your field of interest. If you will succeed than along with you, your family than, society than, nation will succeed.

Last word to “Biswakarma Samaj Kalimpong”

Thank you for the interview. Lots of best wishes for all the success that we have achieved so far. Please let us know if we can associate ourselves with any of the matters. Thank you again and keep up the good work.

विश्वकर्म समाज, कालेबुङ अनि यसको भूमिका

समाजको परिभाषाछ —

1. समाज वृक्ष हो – छहारी दिने, सदस्यहरु जड़ हुन पोषण दिने। अतः दुवै एक अर्काका सम्पूरक हुन्।
2. समाज एउटा छाता जस्तै हो जसले पानी पर्दा ओत दिन्छ, घाम लाग्दा शीतल दराउँछ, हावा-धुलो उड़्दा केही हदसम्म सुरक्षा दिलाउँछ भने हिँड़्दा लठ्ठी जस्तै प्रयोग गरे सहारा पनि दिन्छ।

समाज किन अनिवार्य —

1. मानिलिऊँ एउटा ठूलो परिवारका सन्तान विभिन्न प्रदेश जस्तै सिक्किन, भूटान, काशी, नेपाल, आसाम, मिजोराममा छरिएर बसोबासो गरेका छन् अनि उनीहरूबीच आउजाउ, कुनै सम्पर्क नभएपछि एक आर्काको अवस्था धनी-गरीब, जन्म-मरण, बिहे-बटुल जस्तै भई केही थाहा हुँदैन। अतः ठूलो सन्तान भएर पनि निस्सन्तानसरह बाँच्नुपर्छ। यस्तै प्रकारले हामी विश्वकर्म परिवार पनि आफ्नो परिस्थति बमोजिम घर-परिवारमा बसे पनि विश्वकर्म समाजको छत्रछायाँमा छौं भने हाम्रो चिह्नारी, नाता कायम हुन्छ। समयमा परेको खण्डमा समाजले सधैँ सन्तानको हितमा काम गरेको हुन्छ।
2. अनुसूचित जातिको विश्वकर्म समाजले बेला-बेलामा उत्पीड़न, अड़चन, बिघ्नवाधा, हेलारोँचो, अवहेलना घरगाउँ र समाजमा सहन गर्नुपर्छ। यस्ता कुपरिस्थितिको उन्मूलन गर्नु समाजको अहम् भमिका रहन्छ।

विश्वकर्म समाजले भविष्यमा गर्नुपर्नेकार्यक्रम अनि समाजको भमिका

विश्वकर्म समाजले भविष्यमा गर्नुपर्नेकार्यसूचि पूर्व निर्घारित गर्न कठिन पर्दछ। समय परिस्थिति कस्तो आउँछ त्यसलाई मध्यनजर राखेर समाजले आफ्नो समुदायको हितमा काम गरेको हुन्छ। भन्नुको तात्पर्य विश्वकर्म समाजले भविष्यमा गर्नुपर्ने कार्यक्षेत्र विशाल छ।

1. त्यसै पनि अनुसूचित जाति –विश्वकर्म समुदायका मानिसहरू समाजिक, आर्थिक र शैक्षिक क्षेत्रमा भारतका अन्य विकसित जातिको दाँजोमा पछौटे जाति हो जसलाई संविधानको अनुच्छेद 341 अनि 342 –अन्तर्गत संसदद्वारा सूचिमा गाभिएको हो। तसर्थ यी तिनै क्षेत्रमा विश्वकर्म समाजले भविष्यमा पनि आफ्नो समुदायको उत्थानको कार्य गर्नेछ।
2. आफ्नो भावी कार्यक्रममा समाजले प्रारम्भ गरेको जनगणनाको कार्यलाई अन्तिम रूप दिन सक्षम भए अति उत्तम हुनेछ। जस जनगणमाको कार्यमार्फत् समाजलाई आफ्नो परिधिभित्र परेका विश्वकर्म सन्तानको जनसंख्यासितै शैक्षिक, आर्थिक, धार्मिक, व्यवसाय अनि विभिन्न अवस्थाका विवरण स्पष्ट हुँदछ। जनगणना मार्फत् सूचिमा परेका विश्वकर्म समुदायका दक्ष र पारखीलाई लिएर विभिन्न क्षेत्र-शिक्षा, सङ्गीत, सांस्कृतिक, चित्रकला, साहित्य, खेलकुद इत्यादि क्षेत्रमा धेरै विकास कार्य गर्नसकिन्छ।
3. 1926 –देखि स्थापना भएको विश्वकर्मा समाजका जति पनि पदाधिकारी कर्मठ सदस्य-सदस्या हुनुहुन्थ्यो अथवा हुनुहुन्छ ती पुराना व्यक्तिवर्गलाई वर्तमान विश्वकर्म समाजद्वारा सधैँ सम्झना एवम् सम्मान गरियोस्।
4. विश्वकर्म समुदायका मेधावी विद्यार्थी एवम् ख्यातिप्राप्त व्यक्तिलाई संवर्द्धना जनाउने कार्यक्रम रहोस्।
5. 1926 –देखि स्थापना भएको विश्वकर्म समाजको आफ्नै विशेषता र इतिहास हुनुपर्ने। यो लामो समयको अन्तरालमा कति उतार-चढ़ाउ समाजले झेल्नु पऱ्यो होला। समाजमा भने जस्तो दस्तावेज नहुँदा, वर्तमान विश्वकर्म समाजले भावी कार्यक्रममा एउटा स्मारिका निकाल्न अनिवार्य छ।
6. हाम्रो विश्वकर्म समाजमा पुरोहित-पण्डितको सङ्खया अति कम्ती देखिन्छ। समुदायमा जजमान कार्यक्रममा रुचि बढ़ाई संस्कृत पाठशालामार्फत् सङ्ख्यामा वृद्धि ल्याउन आवश्यक देखिन्छ। विशेष एउटै अन्त्येष्टि क्रियाको शास्त्र चालाउने हितकारी समाजमा धनी-गरीब सबैमा 13 दिनकै शुद्धिकार्य गरिन्छ भने विश्वकर्म समुदायमा मन परी जस्तै देखिन्छ। यसमा एकीकरण/एकरूप गर्नलाई पुरोहितवर्गसित विचार-विमर्शको आवश्यक हुँदा यस विषय समाजले पहल गर्नुपर्नेदेखिन्छ।
7. विश्वकर्म समाजले भविष्यको कार्यक्रममध्ये फूलपाती, देउसी, सांस्कृतिक कार्यक्रम, वनभोज, प्राकृतिक प्रकोप सहायता, पर्यावरण संरक्षणमूलक कार्यक्रममा आफ्नो सहभगिता जनाउन सकोस् जसमार्फत् परम्परा, भेषभूषा, संस्कृति, सद्भावना, मित्रता, एकता कायम रहोस्।

- मणिकुमार रसाइली, कालेबुङ

नियतिर्केणः बाध्यते

कमानसिंह बाबु!

तिम्रो सेवा निवृत्तिका

अमूल्य क्षणहरू यहाँ

व्यस्ततामै बिते

उमेरको यो आफ्नो यात्रामा

अशक्त महसुस गर्दै निधारका चिटचिटे पसिनाहरू पुछेर

तिम्रा ती समकालीन मित्रहरू सित

एउटा नोस्टलजिया दोहोराउँदै

चौरस्ताका बेन्चहरूमा

मज्जाले बसेर

थकाई मार्ने

फुर्सद नै कहाँ मिल्यो र तिमीलाई,

आफ्नो स्वास्था लाभ गर्न

कञ्जनजङ्घाका सेता हिउँहरू हेर्दै

मालरोडको स्वच्छ हावा

सेवन गर्ने

मौका नै कहाँ मिल्यो र तिमीलाई,

बरू ती रोग/चिन्ता/थकाइ

अनि उमेरका धमिराहरूलाई

कतैतिर पन्साएरै भए पनि

जातिय अस्मिताको निम्ति

आत्मबलको राँको बाली

एउटा जोशिला युवा मन बोकेर

अन्याय र अत्याचारको विरुद्ध लड़िरह्यौ

मनका असंख्य असन्तुष्टिहरू पोखिरह्यौ

अनि यतिन्जेल-

टेवा नपुगेको समाजलाई हेरिरह्यौ

समाजमा व्याप्त

सङ्कीर्णताको कालो बादललाई

सुस्तरी पन्साउन खोज्दै

यो पहाड़ र मधेशका

गोर्खा अनुसूचित जातिहरूका

समुत्थानको निम्ति सदैव

संवैधानिक सहुलितहरू खोजिरह्यौ

हो साँच्चै-

तिम्रा ती व्यस्तताहरू व्यर्थै बितेनन्

त्यसैले मनभित्र थुप्रै

आशाका बिरुवाहरू रोप्दै

यी शोषित र अत्याचारी

गोर्खाहरूका अधिकार र गोर्खाल्याण्डको निम्त

ज्वालमुखी भएर पड़्किदियौ

तर अभाग्यवश!

नियतिर्केणः बाध्यते

केही स्वप्न खोज्न हिँड़्का

तिम्र दूरदर्शी आँखाहरू

अब सधैँका लागि निदाए

गोर्खा अम्बरका एउटा नयाँ सूर्य

आज अनायसै फेरि अस्ताए।

-जतीश बराइली “विपश्वी”, दार्जीलिङ

दलितको मसीहा “भारत रत्न” डा. भीमराव अम्बेदकर

(कालेबुङ विश्वकर्म समाजद्वारा डा. भीमराव अम्बेदकर जन्म-जयन्ती समाजघरमै भव्य रुपमा पालन गरिएको थियो। यस अवसरमा श्री एल. बी. घिमिरे, श्री मणिकुमार रसाइली, श्री दशरथ लोहार, श्री भरत बराइली अनि श्री सुदेश खातीद्वारा आ-आफ्ना विचार प्रस्तुत गरिएको थियो। यसै कार्यक्रममा श्री बी. के. सिलालद्वारा डा. भीमराव अम्बेदकरको जीवनमाथि एउटा लेख प्रस्तुत गरिएको थियो जसलाई यस व्लोगका पाठकहरूका निम्त जस्ताको त्यस्तै यहाँ प्रकाशित गरिएको छ।

 

महापुरुषहरूले भनेका छन् –परिस्थिति र समयअनुकूल नै महापुरूषहरूको जन्म हुन्छ। प्रत्येक युगमा एक न एक युग प्रवर्तक महापुरूष, सन्त महात्माहरूले जन्म लिई आफ्नो सत्प्रायास एंवम् महान् कार्यको माध्यामद्वारा युग-निर्माता बनी उच्च पदमा अर्थात् ओहोदामा पुगेका हुन्छन्। यसरी नै भारतरत्न डा. भीमराव अम्बेदकर पनि यिनै महान् परम्पराद्वारा नै एक अग्रीम महापुरूष थिए। तिनले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन दलित, पीड़ित, गरिब, दुःखी, शोषितहरूको उत्थान, उद्धार औ प्रगतिको निम्ति समर्पित गरेका थिए।

ड़ा. भीमराव अम्बेदकरको जन्म एक दलित वर्गमा भएकोले उक्त वर्गको पीड़ित एंवम प्रताड़ित मनुष्यको गाथाको प्रत्यक्ष अनुभवको विशाल भण्डार थियो उनमा। धेरै शताब्दी पहिलेबाट नै भारतीय समाजमा अछुत वर्गका मानिसको जीवन दुःखमय, उपेक्षित अनि प्रताड़ित थियो। त्यो सबैले जानकै कुरा हो। सामन्ती समाज व्यस्थामा अछुत वर्गका मानिसहरू पशुभन्दा तुच्छ सम्झी, घृणित व्यवहार गरी दासका रूपमा हेरिन्थ्यो। यिनीहरुको जीवन जिउँदैमा नारकीय थियो। यस्तो शोषणमूलक व्यवस्था समाजिक असमानताविरूद्ध सङ्घर्ष गर्नेएक दीर्घ परम्परा बसेको थियो। प्राचीन कालमा महात्मा बुद्ध, महावीर स्वामी मध्यकालमा कबीर, रविदास, गुरू नानक र आधुनिक कालमा रामकृष्ण परम हंस, विवेकानन्द, महात्मा गान्धी आदिले यस्तो असमानता, सामाजिक संरचमाविरुद्ध आ-आफ्नै दङ्गद्वारा सङ्घर्ष गर्दै आए। यसरी नै डा. भीमराव अम्बेदकर पनि सङ्घर्षशील परम्पराका सुदृढ़ स्तम्भ थिए।

डा. अम्बेदकरको महाराष्ट्रको भूमि “मूल” –मा अनुसूचित जातिको एक अत्यन्त निर्धन परिवारमा 14 अप्रेल 1891 –मा भएको थियो। तिनी आफ्ना मातापिताको चौधऔं (चौदह) सन्तानमा सबैभन्दा कान्छो थिए। तिनले जन्मँदै विशेष प्रतिभा लिएर आएका थिए। सन् 1907 –मा तिनले मेट्रिकको परीक्षमा उत्तीर्ण भएपश्चात् त्यही वर्ष रामबाईसित विवाह गरे। वैवाहिक जीवनको निर्वाह गर्दै आफ्नो अध्यन पनि जारी राख्दै सन् 1912 –मा स्नातक (बी.ए.) परीक्षमा उनी उत्तीर्ण भए। अर्थ अभावको कारण उच्च-शिक्षा प्रप्त गर्नमा बाधा उत्पन्न भयो तर संयोगवश वड़ोदाका नरेशले अम्बेदकरलाई सहायता दिने घोषणा गरे। साथै उहाँकै सहायताबाट तिनी उच्च शिक्षा प्रप्त गर्न 1916 –मा न्यूयोर्क गए। अमेरिका, जर्मन, लण्डनमा गएर अध्ययन गरेपश्चात् 1923 –सम्ममा तिनी एम.ए., पी. एच. डी. बार एट. ल –का महत्त्वपूर्ण परीक्षाहरूमा उत्तीर्ण भए। स्वदेश फर्किएपश्चात् जीविकोपार्जनको साथसाथै बाबा साहेब डा. भीमराव अम्बेदकर दलित वर्गको उत्थानको कार्यक्रममा सक्रिय रहे। दलित वर्गका सर्वमान्य नेता हुनाका साथै तिनी देशमुक्तिको साथसाथै सामाजिक एंवम शैक्षणिक व्यवस्थाको पनि अनिवार्य रहेको महसुस गर्थे। तिनको धारणा थियो – जबसम्म भारतबाट जातिप्रति छुवाछुतको भेदभाव हट्दैन तबसम्म राजनीतिक स्वतन्त्रता अधुरो रहनेछ। राजनीतिक क्रान्तिको समानान्तर सामाजिक औ सांस्कृतिक क्रन्ति पनि अनिवार्य छ। 1926-1931 –सम्म बाबा साहेबको जीवनमा खूबै सङ्घर्ष अनि उत्थानको समय रहेको थियो। तिनले “मूक” नामक पत्रिकाको प्रकाशन एंवम् सम्पादन गरेका थिए। यसैको माध्यमद्वारा दलित पीड़ित र उपेक्षितहरूका समस्याप्रति विचारोत्तेजक ढ़ङ्गबाट रचनाहरू प्रकाशमा ल्याउँथे। दलितहरूलाई तिनी शिक्षा दिनको साथै सङ्घर्षको निम्ति सङ्गठित हुने शिक्षा दिन्थे। तिनको धारणा थियो – यिनै सामञ्जस्य एंवम् समन्वयनबाट दलितहरूले आफ्नो उद्दार र उत्थान गर्नसक्छन्। सर्वप्रथम अम्बेदकरले 1927 –मा महाड़मा “चौबदार तालाब” आन्दोलन गरे। 2 मार्च, 1930 –मा नासिक मन्दिर प्रवेश आन्दोलन गरे। तिनको भनाइ थियो – अछूत जाति आफ्नो धर्मावलम्बी मन्दिरमा प्रवेश गर्नदेखि किन वञ्चित छन्? यो भन्दा ठूलो अत्याचार अरू के हुनसक्छ? 6 दिसम्बर, 1930 –मा डा. अम्बेदकर अनुसूचित जाति एंवम् पछौटे जातिहरूको समोचित अधिकार दिलाउन “गोलमेज” कांग्रेसमा सामिल हुन लण्डन गए। यस्तै प्रकारले दोस्रोपल्ट 1931 –मा पनि “गोलमेज” परिषद्मा तिनले हिस्सा लिए। डा. अम्बदेकरको ओजस्वी वाणी, प्रतिभा भएका थिए। 24 सितम्बर, 1932 –मा डा. अम्बेदकरसित अंग्रेजहरूले ”पूना पैक्ट” गरेका थिए। यसैको परिणामद्वारा दलितहरूको अधिकारमा पढ़ोत्तरी भयो। अभाग्यवश 1934 –मा डा. अम्बेदकरकी धर्मपत्नी देहान्त भयो। यस्तो आघात पुगेको समय तिनले ज्यादै कठिनाइको जीवन बिताउनुपऱ्यो।

सन् 1936 –मा तिनी श्रमिक अनि दलितहरूको सङ्घर्षका निम्ति मजदूर सङ्गठनलाई ठूलो शक्ति मान्थे। बाबा साहेब भन्नहुन्थ्यो – दलितहरूका उथानका निम्ति जति आवश्यकता आर्थिक औ सामाजिक सङ्घर्षको हुन्छ त्यति नै उत्थान शिक्षाको हुन्छ। शिक्षाबिना मनुष्यको चेतनामा जागृति आउनसक्तैन। उपरोक्त उद्देश्य पूर्तिका निम्ति तिनले 20 मई, 1946 –मा सिद्धार्थ महाविघ्यालयको स्थापना गरे। डा. अम्बेदकरको प्रतिभा, परिश्रमनिष्ठा, कर्तव्य परायणता, कर्यकुशलता आदिको कारण तिनको प्रसिद्धि समस्त विश्वमा फैलियो।

भारत स्वतन्त्रतापश्चात् प्रथम प्रधानमन्त्री जवाहरलाल नेहरूको दृष्टि डा. अम्बेदकरमाथि पऱ्यो अनि तिनलाई आफ्नो मन्त्रीमण्डलमा वित्तमन्त्री नियुक्त गरे। 21 अगस्त, 1947 –मा डा. अम्बेदकरलाई संविधान प्रारूप समितिको अध्यक्ष नियुक्त गरियो। डा. अम्बेदकरको निर्देशनमा स्वतन्त्र भारतको संविधान बनियो जसको मूल उद्देश्य धर्मनिरपेक्ष जनवरी, 1940 –मा तिनले भारतको संविधान राष्ट्रलाई समर्पित गरे। तिनले आफ्नो मन्त्रित्वकालमा अनेकौ महत्त्वपूर्ण संवैधानिक कार्यहरू गरेका थिए। यसैबीच तिनले देश-विदेशको भ्रमण गरे औ आफ्नो ओजस्वी भाषणद्वारा प्रत्येक भारतीयलाई प्रभावित पार्नसके। 27 सितम्बर, 1951 –मा डा. अम्बेदकरले मन्त्रीमण्डलबाट त्यागपत्र, विधि विशेषज्ञता, निष्ठा अनि आस्थादेखि समस्त विश्व प्रभावित भयो। 1952 –मा कोलम्बो विश्वविद्यालयले तिनलाई एल. एल. डी. –को उपाधिले सम्मानित गऱ्यो भने उस्मानिया विश्वविद्यालयले 12 जुन, 1943 –मा डी. लिट् –को उपाधि प्रधान गऱ्यो।

डा. अम्बेदकर एक बहुमुखी प्रतिभसम्पन्न व्यक्ति थिए। बौद्ध दर्शन औ धर्मको विषयमा अगाध ज्ञान उनमा थियो। उक्त दर्शनद्वारा अत्यन्तै प्रभावित हुनको साथै अन्तमा उनी बौद्ध बने।

सन् 1954 –मा भएको विश्व बौद्ध परिषद्मा भाग लिन रङ्गन अनि नेपाल गए। 20 नवम्बर, 1956 –मा उनले बुद्ध औ कार्ल मार्क्स नामक आफ्नो ऐतिहासिक भाषाण दिए जुन भाषण अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण थियो। अम्बेदकर एक कुशल लेखक पनि थिए। भगवान बुद्ध औ तिनका धर्म नामक पुस्तक तिनको ज्यादै ख्यातिप्रप्त कृति थियो। बाबा साहेब डा. भीमराव अम्बेदकर महान् विधिवेत्ता, राजनीतिज्ञ, समाज सुधारक ओजस्वी वक्ता औ लेखक थिए। उनले आफ्नो प्रतिभाको बहुआयामी सन्दर्भ प्रदान गरे जसले सामाजिक, राजनीतिक, सांस्कृतिक औ आर्थिक क्षेत्रमा समान रुपमा प्रभावत गर्नसक्छ।

सन् 1990-91 –सालमा उनको जन्मशताब्दी वर्षको रुपमा पालन गरियो। यो शताब्दी वर्ष भारतमा मात्रै नभएर विदेशमा पनि बड़ो धुमधाम सँग पालन भयो। राष्ट्र, समाज, जाति औ धर्मको क्षेत्रमा विभन्न स्थानमा भावविह्वल “श्रद्धाञ्जली” अर्पित गऱ्यो। डा. अम्बेदकरको निस्वार्थ सेवाको निम्ति भारत सरकारले पनि देशको सर्वोच्च उपधि “भारत रत्न” –ले विभूषित गऱ्यो।

बाबासाहेब डा. भीमराव अम्बेदकरको स्मरण गर्नको मुख्य लक्ष्य देश औ समाजले उनले देखाएको मार्गमा हिँड़न सक्नुपर्छ। उनले दलित पीड़ित, गरिब, उपेक्षितहरूको उत्थानका निम्ति जसरी आफ्नो जीवन समर्पित गरेका थिए त्यसरी नै हामीले पनि त्यो कर्तव्य पालन गरी उनले देखाएको मार्गलाई अप्नाउन सक्नुपर्छ जबसम्म देशमा एक व्यक्तिको आँखामा आँशु बहनेछ जबसम्म देश र जाति समाजको कल्याण हुनेछैन। यसबारे समायमा नै हामीमा चेतना आएको हुनुपर्छ। बाबा साहेबको जयन्ती मनाएर मात्रै हुँदैन। उहाँको सपनालाई साकार बनाउनु हो भने हामी प्रतिज्ञा गरौं डा. भीमराव अम्बेदकरले देखाएको मार्गलाई अनुशरण गरे मात्र यसैमा हाम्रो भविष्य सन्निहित हुनेछ भन्ने।

जय भारत

जय अम्बेदकर

-बी. के. सिलाल